بىر چوغ ئىكەنلىكىمنى بىلىدۇ ئۇلار… قورقىدۇ… ئارلىق ساقلايدۇ… تەمتىرەيدۇ… نىم قىلارىنى بىلەلمەيدۇ… ھەر زامان ئەنسىرەيدۇ… لىكىن داۋام ئەسلەيدۇ… پەقەت تۇنماسلىققا چىقىرۋىتەي دىسە تىخى تۇنىمايمەن دىگەن لەۋلىرىگە ئەقلى كاچاتلايدۇ… ھەۋەسمۇ ئەمەس ھەسەتمۇ ئەمەس يىراقتىن قارايدۇ… كۈزىنى ئۈزمەيدۇ… دىققەت قىلمايمەن دەپ تۇرۇپ قىزىقىپ قالىدۇ … ئاستا چەمبىىرەكلەرنى ماتىلايدۇ… ئاستا يىنىپ قالىدۇ… سىزىپ قالماسلىقىم ئۈچۈن يۈرەك بەرمەيدۇ… مىنىڭ گىپىم بۇلۇنۇپ تۇردۇ چۈنكى مەن يوق يەردە ئۇلار بار… مىنىڭ بىلمەسلىكىم زۈرۈر ئۇلار مىنى ئۆز ھاياتىغا ئەكىرۋاپپارغىنىنى… پەرۋاسز ئۆز ئىشىم بىلەن بولساممۇ يىراقتىن قاراۋاتقىنىنى… خەقنىڭ ھاياتى ئەسلى يەنە بىر خەقنىڭ ھاياتىدا ئۆتكىنىنى بىلىپ تۇرمەن… يىقىن تۇرغىنىنلا ئەمەس… بىر غىرىچ بىر غىرىچ مۆلچەرلەپ تۇرمەن يىراقلىقىنى… مەن بىلىپ قالمايمەن چۈنكى بۇ مەن!